Na naszych zajęciach stworzysz dziesiątki melodii. Wspólnie będziemy je aranżować oraz opracowywać harmonicznie. Krok po kroku przeprowadzę Cię przez proces kompozycji. Styl, w jakim chcesz się poruszać nie ma znaczenia, ważne są cechy wspólne każdej muzyki, jaka dotychczas powstała a tych cech jest bardzo dużo. Pomogę Ci je zauważyć i na podstawie tej wiedzy będziemy działać.

By skuteczniej działać przydatna jest wiedza z zakresu analizy formalnej i form muzycznych. Wiedza ta ułatwi podejmowanie różnych decyzji np.: skąd wiedzieć jak długi powinien być wstęp, czy wstęp ma być nawiązaniem do tematu, czy być dla niego kontrastem, kiedy utwór zacząć mocno, a kiedy delikatnie, by dopiero potem budować emocje, gdzie w utworze umiejscowić punkt kulminacyjny, jak długi powinien trwać refren i jak, w ciekawy sposób, zrobić przejście na zwrotkę. Będziesz w stanie podejmować lepsze decyzje, gdy w świadomy sposób będziesz gotowy spojrzeć na inne, wzorcowe utwory, które do tej pory powstały.

Aranżacja to nie tylko budowa formalna. To również wszystkie kwestie związane ze stylem muzycznym. Melodia, która jest subtelna i romantyczna może zabrzmieć zupełnie inaczej, gdy zmienimy tempo, artykulację, dynamikę lub harmonię. Zabawa emocjami w muzyce to też aranżacja. Moim zadaniem jest pokazać Ci narzędzia, którymi będziesz dysponować i nauczyć Cię jak to robić.

Nawet jeśli chcesz pisać jedynie na fortepian solo musisz być świadomy charakterystyki tego instrumentu. Podam tylko jeden przykład – dźwięki niskie są bardziej donośne. Dłużej i silniej rezonują, dlatego nie stosuj wąskich interwałów poniżej oktawy małej, bo uzyskasz wówczas efekt nieprzyjemnego „buczenia”, rodem z horroru. No chyba, że chcesz osiągnąć właśnie taki efekt i robisz to z premedytacją. Być może czasem zauważasz, że coś nie brzmi, lecz nie wiesz dlaczego. Być może źle brzmiące miejsce jest wynikiem działania wielu czynników, a może jednego – instrumentacji.

Ciekawostka – kiedyś miałem okazję śpiewać z orkiestrą pod batutą znanego polskiego aranżera i kompozytora, który to na jednej z prób oczekiwał, aby soprany zaśpiewały cichutko. Napisał jednak ich partię na tyle wysoko, że nie było to fizycznie możliwe – im wyżej śpiewasz, tym bardziej dynamika piano jest trudniej osiągalna. By osiągnąć zamierzony efekt należało przenieść partię sopranu o oktawę niżej.